சமீபத்தில், மேலேயுள்ள தலைப்பில் ஒரு உரையைக் கேட்க நேர்ந்தது. உரையைக் கொடுத்தவர், மும்பையைச்(பிறந்து வளர்ந்த) சேர்ந்த தமிழ்ப் பெண். அவரது உரை மேலே குறிப்பிட்ட பொதுவான தலைப்பின் அடிப்படையிலேயே இருந்தாலும், அவரது ஆய்வு தமிழீழப் பெண்களின் சமூகப் பிண்ணனியும் (ஜெர்மானிய) மொழியை உள்வாங்குதலும், என்ற நுட்பமான கருவை நோக்கியது. அவரது உரையின் சில முக்கியப் புள்ளிகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளவே இவ்விடுகை.
சமூகப் பிண்ணனியை அடிப்படையாகக் கொண்டதாலும், ஈழத்தில் நடக்கும் அவலம் பற்றி அறிந்திருந்ததாலும், பெண்களிடம் மட்டுமே உரையாடுவது என்று குறுக்கிக் கொண்டதாகவும் குறிப்பிட்டார்.
ஆய்வு முறையானது, உரையாடலுக்குத் தயாராகயிருக்கும் பெண்களைத் தேடிக்கண்டடைவது, குறிப்பாக, ஈழத்திலிருந்து வெவ்வேறு கால கட்டத்தில் வெளியேறிய பெண்களுடன் உரையாடுவது, அவர்களது மொழி அறிவு குறித்து உரையாடுவது என பிரித்துக்கொள்ளப் பட்டிருக்கிறது.
இங்கே வெவ்வேறு காலகட்டத்தை அவர் தேர்ந்தெடுத்தற்கான காரணங்களில் ஒன்று, 1983 ஜூலை நிகழ்வுக்குப் பின் வந்தவர்கள் பற்றியும், 2000 மாவது ஆண்டிற்குப் பின் ஜெர்மனியில் குடியேறியவர்கள் பற்றியுமானதாக இருந்தது. நோக்கம் இரண்டு தலைமுறைகளும் எப்படி இங்கு வேற்று மொழியை உள்வாங்குகிறார்கள் என்பதில் வேறுபாடுகளைக் கண்டடைவது. மற்றொன்று, ஜெர்மானிய அரசு, தனது அனுமதி வழங்குதலில்
ஜெர்மன் மொழிப் பயில்வதைக் கட்டாயமாக்கியதற்கு முன்னும் பின்னும் எனும் துணைக்காரணிகள் உள்ளடக்கியது.
மொழிப் பயிற்சியைக் கட்டாயமாக்கும் முன் அவர் ஜெர்மனி வந்தபின் மொழியை உள்வாங்குவார் அம்மொழி பேசப்படும் ஒரு சூழலில், கட்டாயமாக்கிய பின், அவர் இலங்கையிலேயே மொழி வகுப்புக்குச் செல்வார். அதாவது ஒரு மொழியை வேற்றுப் பிரதேசத்தில் உள்வாங்குவதற்கும், அதே மொழியை அம்மொழி பேசப்படும் நிலப்பிரதேசத்தில் உள்வாங்குவதற்கும் இடையே இருக்கும் வேறுபாட்டைக் கண்டடைவது, என ஆய்வின் உட்பிரிவுகளை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
உரையாடல்களில் என்னைக் கவர்ந்த மற்றும் தமிழ்ச் சமூகம் மிகவும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய இரண்டு பெண்களின் உரையாடலை மட்டும் இங்கே கொடுக்கிறேன்.
உயர்ந்ததாக அறியப்படும் சாதியில் பிறந்த ஒரு பெண், தனக்கு இங்கே, படிப்பதற்கும், வேலை பார்ப்பதற்கும் அனுமதிகள் மறுக்கப்படுவதும், கட்டுபாடுகள் விதிக்கப்படுவதும் எண்ணிப்பார்க்கவே முடியாததாய் இருந்தது. அங்கே சமூக அங்கீகாரமும் பெருமைக்குமுரிய சாதியிலும் இருந்துவிட்டு இங்கு வந்து இருக்கும் நிலையை உள்வாங்கிக் கொள்ள மிகவும் கடினமாக இருந்தது என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
தாழ்ந்ததாக அறியப்படும் மற்றும் அடக்குமுறைக்கு உள்ளான சாதியில் இருந்து வந்த பெண்மணி, இங்கே மிகவும் மகிழ்ச்சியாகவும், சுதந்திரமாகவும், சுயசிந்தனையோடும் வாழ்வதாகவும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். மேலும், இலங்கையில் எழுதப் படிக்கத் தெரியாத தான், இங்கே(ஜெர்மனி) ஒரு குடும்பத்தையே சமாளிப்பதாகவும், மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாகவும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
இனி எனது பார்வை:
இவ்வுரையில், மொழியியல் வல்லுனர்களுக்கு எதுவும் புதிய செய்திகள் இருந்திருக்காது என்றுதான் எண்ணுகிறேன். ஆனால், பொது மக்களும், பல்வேறு துறை சார்ந்தோரும், பல்வேறு தேசத்தினரும், கூடும் ஒரு அரங்கில், கிடைத்த வாய்ப்பில் இலங்கை அரசின் மொழிக்கொள்கை, கறுப்பு ஜூலை, மற்றும் சுதந்திரத்திற்கு முன்னைய மக்கள் நிலையென, இலங்கையின் சமூக அவலத்திற்கு பெரும்பான்மையான நேரம் ஒதுக்கி, முக்கியப்படுத்தி உரையாற்றியது, தமிழனின் இன்றைய நிலையை கருத்தில் கொண்டால், மிகவும் பாராட்டத்தக்கதும் தேவையானதும் கூட.
மேலேயுள்ள இருவேறு பெண்களின் குரல்களிலிருந்து தோன்றிய எண்ணம் :
தமிழன் தன்னை மொழிஅடிப்படையிலான ஒரு இனமாகக் கருதி தனக்கான இக்கட்டான சூழல்களிலிருந்து தன்னை மீட்டெடுக்க வேண்டுமாயின், தனது தொன்மங்களை அப்படியே சுமந்து திரியாமல், மீள்பரிசோதனை செய்து கொண்டு, உலகளாவியதொரு பார்வையோடு ஒன்றிணைந்து சமூகத்தை முன்னெடுக்க வேண்டியது அவசியம்.
சமூகப் பிண்ணனியை அடிப்படையாகக் கொண்டதாலும், ஈழத்தில் நடக்கும் அவலம் பற்றி அறிந்திருந்ததாலும், பெண்களிடம் மட்டுமே உரையாடுவது என்று குறுக்கிக் கொண்டதாகவும் குறிப்பிட்டார்.
ஆய்வு முறையானது, உரையாடலுக்குத் தயாராகயிருக்கும் பெண்களைத் தேடிக்கண்டடைவது, குறிப்பாக, ஈழத்திலிருந்து வெவ்வேறு கால கட்டத்தில் வெளியேறிய பெண்களுடன் உரையாடுவது, அவர்களது மொழி அறிவு குறித்து உரையாடுவது என பிரித்துக்கொள்ளப் பட்டிருக்கிறது.
இங்கே வெவ்வேறு காலகட்டத்தை அவர் தேர்ந்தெடுத்தற்கான காரணங்களில் ஒன்று, 1983 ஜூலை நிகழ்வுக்குப் பின் வந்தவர்கள் பற்றியும், 2000 மாவது ஆண்டிற்குப் பின் ஜெர்மனியில் குடியேறியவர்கள் பற்றியுமானதாக இருந்தது. நோக்கம் இரண்டு தலைமுறைகளும் எப்படி இங்கு வேற்று மொழியை உள்வாங்குகிறார்கள் என்பதில் வேறுபாடுகளைக் கண்டடைவது. மற்றொன்று, ஜெர்மானிய அரசு, தனது அனுமதி வழங்குதலில்
ஜெர்மன் மொழிப் பயில்வதைக் கட்டாயமாக்கியதற்கு முன்னும் பின்னும் எனும் துணைக்காரணிகள் உள்ளடக்கியது.
மொழிப் பயிற்சியைக் கட்டாயமாக்கும் முன் அவர் ஜெர்மனி வந்தபின் மொழியை உள்வாங்குவார் அம்மொழி பேசப்படும் ஒரு சூழலில், கட்டாயமாக்கிய பின், அவர் இலங்கையிலேயே மொழி வகுப்புக்குச் செல்வார். அதாவது ஒரு மொழியை வேற்றுப் பிரதேசத்தில் உள்வாங்குவதற்கும், அதே மொழியை அம்மொழி பேசப்படும் நிலப்பிரதேசத்தில் உள்வாங்குவதற்கும் இடையே இருக்கும் வேறுபாட்டைக் கண்டடைவது, என ஆய்வின் உட்பிரிவுகளை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
உரையாடல்களில் என்னைக் கவர்ந்த மற்றும் தமிழ்ச் சமூகம் மிகவும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய இரண்டு பெண்களின் உரையாடலை மட்டும் இங்கே கொடுக்கிறேன்.
உயர்ந்ததாக அறியப்படும் சாதியில் பிறந்த ஒரு பெண், தனக்கு இங்கே, படிப்பதற்கும், வேலை பார்ப்பதற்கும் அனுமதிகள் மறுக்கப்படுவதும், கட்டுபாடுகள் விதிக்கப்படுவதும் எண்ணிப்பார்க்கவே முடியாததாய் இருந்தது. அங்கே சமூக அங்கீகாரமும் பெருமைக்குமுரிய சாதியிலும் இருந்துவிட்டு இங்கு வந்து இருக்கும் நிலையை உள்வாங்கிக் கொள்ள மிகவும் கடினமாக இருந்தது என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
தாழ்ந்ததாக அறியப்படும் மற்றும் அடக்குமுறைக்கு உள்ளான சாதியில் இருந்து வந்த பெண்மணி, இங்கே மிகவும் மகிழ்ச்சியாகவும், சுதந்திரமாகவும், சுயசிந்தனையோடும் வாழ்வதாகவும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். மேலும், இலங்கையில் எழுதப் படிக்கத் தெரியாத தான், இங்கே(ஜெர்மனி) ஒரு குடும்பத்தையே சமாளிப்பதாகவும், மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாகவும் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
இனி எனது பார்வை:
இவ்வுரையில், மொழியியல் வல்லுனர்களுக்கு எதுவும் புதிய செய்திகள் இருந்திருக்காது என்றுதான் எண்ணுகிறேன். ஆனால், பொது மக்களும், பல்வேறு துறை சார்ந்தோரும், பல்வேறு தேசத்தினரும், கூடும் ஒரு அரங்கில், கிடைத்த வாய்ப்பில் இலங்கை அரசின் மொழிக்கொள்கை, கறுப்பு ஜூலை, மற்றும் சுதந்திரத்திற்கு முன்னைய மக்கள் நிலையென, இலங்கையின் சமூக அவலத்திற்கு பெரும்பான்மையான நேரம் ஒதுக்கி, முக்கியப்படுத்தி உரையாற்றியது, தமிழனின் இன்றைய நிலையை கருத்தில் கொண்டால், மிகவும் பாராட்டத்தக்கதும் தேவையானதும் கூட.
மேலேயுள்ள இருவேறு பெண்களின் குரல்களிலிருந்து தோன்றிய எண்ணம் :
தமிழன் தன்னை மொழிஅடிப்படையிலான ஒரு இனமாகக் கருதி தனக்கான இக்கட்டான சூழல்களிலிருந்து தன்னை மீட்டெடுக்க வேண்டுமாயின், தனது தொன்மங்களை அப்படியே சுமந்து திரியாமல், மீள்பரிசோதனை செய்து கொண்டு, உலகளாவியதொரு பார்வையோடு ஒன்றிணைந்து சமூகத்தை முன்னெடுக்க வேண்டியது அவசியம்.
